Beste Lezer,
Laatst heb ik een artikel gelezen, waar weet ik echt niet meer, en het ging over het lijden van een kind. Een toeschouwer had gevraagd “Waar is God nu?” daarop was het antwoordt gekomen, ”God is daar en lijdt”.
Op dat moment vond ik het een mooie uitleg maar ik kon er niets mee. Sinds afgelopen week denk ik dat ik het begrijp. Mijn jongste zoontje is bijna een half jaar en af en toe, als ik met hem bezig ben, dan overvalt me opeens een heel treurig gevoel. Dan denk ik ineens aan al die kinderen die het niet zo getroffen hebben. Die niet geknuffeld worden, die niet goed of helemaal niet verzorgd worden, die niet weten wat liefde is. Daar op dat moment bedacht ik me opeens, dit moet ongeveer iets in de richting zijn van wat God voelt.
Wij zijn allemaal zijn kinderen en Hij ziet constant hoe Zijn kinderen lijden in deze wereld, en hoe Zijn kinderen Hem afwijzen. Hij is alleen maar liefde, heel de Bijbel spreekt van Zijn liefde en geduld met Zijn kinderen. Ik kan nog wel eens ongeduldig en kribbig zijn dat ik denk, “Greet, jij bent de ouder, jij moet het goed doen. Bij God is geen verandering.
Jakobus 1:17 Elke goede gave en elk volmaakt geschenk is van boven en daalt neer van de Vader der lichten, bij Wie er geen verandering is, of schaduw van omkeer.
Zeg heeft u wel eens bedacht dat we altijd zeggen, “Waarom doet God…” of “God heeft weggenomen…” ik hoor nooit eens “Waarom doet satan…” of “De duivel heeft…”.
Nu heeft Piet een stuk geschreven over dat God er altijd is, ook al zien we hem niet. Met voorbeelden uit de Bijbel. Het heet “De verschijning van de Aanwezige”. U kunt het nu vinden op de startpagina. Als u het later nog eens wilt nalezen, dan staat het onder "diverse Bijbelse onderwerpen".
Fijne dagen en Gods zegen toegewenst,
Greetje Jansen