Kerkmuren, ze kunnen soms zo hoog zijn.
Oude kerken met een verleden van graven onder de vloer. Mooie houten banken omringd door geweldige zuilen en bewerkte togen, prachtig gebrandschilderde ramen, mooie deuren en de muren. Enorme hoge dikke muren. Geweldig om te bezichtigen vind ik.
Helaas zijn er ook andere kerkmuren, onzichtbare kerkmuren. Geplaatst door mensen met eigen regels en ze worden beschermd, behouden en verdikt als het nodig is. Ze zijn hoog, net zo hoog zoals de oude kerken, zo mogelijk nog hoger.
“Broeders en zusters”, wordt gepreekt, “we zijn de gemeente van Jezus Christus”, wordt gezegd. Maar dan wel de broeders en zusters binnen deze gemeente. Zoals vroeger steden werden omringd met dikke muren om de vijand buiten te houden, zo worden deze muren er neergezet om de gemeente binnen te houden. Naar binnen mag, naar buiten vooral niet.
De mensen die zijn overgegaan naar een andere gemeente, ze worden behandeld als overlopers die naar de vijand gegaan zijn. Het lijkt wel een oorlog, binnen gezinnen, families en kerkverbanden. Het doet mensen verdriet, Jezus huilde om Jeruzalem, wat zal Hij van Zijn gemeente hier en nu op deze aarde vinden?
In Efeziërs 6 staat:
13 U bent het zout van de aarde; maar als het zout zijn smaak verloren heeft, waarmee zal het gezouten worden? Het deugt nergens meer voor dan om weggeworpen en door de mensen vertrapt te worden.
14 U bent het licht van de wereld. Een stad die boven op een berg ligt, kan niet verborgen zijn.
15 En ook steekt men geen lamp aan en zet die onder de korenmaat, maar op de standaard, en hij schijnt voor allen die in het huis zijn.
16 Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken zien en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken.
18 terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen.
Zijn wij dat zoutend zout, wat smaak geeft? Zijn wij die lamp in deze wereld met geestelijke duisternis? Zijn wij een schijnend licht voor de mensen die dat niet hebben? Is ons doel om als gemeenten gezamenlijk God te verheerlijken of vooral onszelf verheerlijken.
“…ons soort mensen…hier wordt het ware evangelie gepredikt…wij zijn de gemeente, de uitverkorenen…”
15…en de voeten geschoeid met bereidheid van het Evangelie van de vrede.
De bereidheid tot vrede. Elke week in de kerk zitten met een achterban van gescheurde families, gewezen broeders en zusters die nu binnen andere kerkmuren zitten.
Laten wij naar buiten, naar de wereld die eenheid zien? Over de kerkmuren heen of zijn die te dik en te hoog. Zijn we teveel bezig met ons eigen kerkje, ons eigen leven waarin we vooral zo goed zijn, dat we vergeten naar onze naaste te kijken.
De gelovigen, wij allen zouden eenheid moeten uitstralen naar de wereld, om van Jezus te kunnen getuigen zouden er geen onzichtbare muren moeten zijn. Ik zou u willen oproepen ook te bidden dat; wij leren om over die muren heen te kijken. Eenheid in Jezus Christus te zien en elkaar niet zouden veroordelen over welk kerkverband we behoren, maar gezamenlijk de liefde tot God te kunnen belijden.
Greetje Jansen