Kerkje spelen
Overdenking
In de tijd dat mijn kinderen nog klein waren, hoorde ik wel eens van andere kinderen dat ze op school kerkje speelden. Zelf kan ik me niet herinneren dat ik dat ooit heb gedaan, en ook mijn kinderen volgens mij niet. Misschien komt dat doordat wij uit een behoorlijk behoudende hoek komen.
Maar de laatste tijd bekruipt mij een gevoel. Dat kerkje spelen gebeurt nog steeds, alleen nu door volwassenen. Ze gaan trouw naar de kerk, elke week, misschien wel vaker. Daar is op zich niets mis mee. Maar het is wel de kerk die bij hén past. Er wordt niet gekeken of die kerk past bij de Bijbel, nee, de Bijbel wordt aangepast aan de kerk.
Er worden activiteiten georganiseerd: een markt waarvan de opbrengst naar de kerk gaat, pannenkoekendagen, vakantiebijbelweken voor de kinderen. Die kinderen nemen misschien vriendjes of vriendinnetjes mee die het geloof niet kennen. Na de dienst is er koffie, wijkbezoekjes, het draait allemaal, het lijkt goed.
Maar dan valt het op dat iemand binnen de kerk niet precies in het straatje loopt. En dan moet er natuurlijk een bezoek worden gebracht. Want we móéten de regels van de kerk wel blijven volgen. En begrijp me goed: het is goed dat we elkaar wijzen op wat niet goed is. Dat hoort bij gemeente-zijn. Wat mij raakt, is dat het vaak gaat om uiterlijkheden. Alsof het gaat om hoe je je gedraagt, hoe je je kleedt, hoe je spreekt. En als je maar netjes in het straatje loopt, dan komt het wel goed. Dan zijn we heilig genoeg. Dan verdienen we een plekje bij Jeshua, maar het gaat volledig voorbij aan de kern.
De Bijbel spreekt over een moederkerk en haar dochters. De moeder is helemaal afgeweken van het Woord van God. Ze heeft Zijn geboden vervangen door menselijke regels. Haar dochters maakten zich los, keerden haar de rug toe en probeerden, deels, terug te keren naar de Bijbel. Maar ook zij zijn niet volledig trouw gebleven.
Hoe ouder die dochters worden, hoe meer ze weer op hun moeder gaan lijken. Dan hoor je: Zo slecht was moeder eigenlijk niet. We leven nu in een andere tijd. Wij zijn de nieuwe generatie. Moeten we niet één zijn? Jezus verlangde toch naar eenheid?
Dus richten we ons op wat ons bindt, niet op wat ons ooit scheidde. We kiezen liever voor eenheid dan voor waarheid. Voor verbondenheid dan voor gehoorzaamheid.
Maar God zegt iets anders:
“Gaat uit van haar, Mijn volk, opdat gij geen gemeenschap hebt aan haar zonden, en opdat gij van haar plagen niet ontvangt.” (Openbaring 18:4)
God roept niet op tot oppervlakkige eenheid. Hij roept tot scheiding. Tot heiliging. Tot trouw aan Zijn Woord. Jeshua bad niet voor eenheid ten koste van de waarheid. Hij zei:
“Heilig hen door Uw waarheid. Uw Woord is de waarheid.” (Johannes 17:17)
Terug naar de Bijbel is niet alleen breken met de moeder, maar ook met wat we van haar hebben overgenomen. De manier van denken. De manier van kerk zijn. De vorm van godsdienst. We moeten terug naar wat God werkelijk zegt. Niet naar wat goed voelt, logisch klinkt of mooi lijkt.
Want hoe meer we gaan lijken op wat God ooit verwierp, hoe dichter we komen bij het oordeel dat over haar is uitgesproken.
En de Bijbel? Die moet je niet te letterlijk nemen, wordt er dan gezegd. Dat was een andere tijd. Vooral dat Oude Testament, dat is zo zwaar, zo wettisch. Begin maar gewoon in het Nieuwe Testament, dat leest wat vriendelijker. En als de kerk dan fijne muziek heeft, een preek die goed op de maag valt, makkelijk te verteren, en we na afloop gezellig samen koffie drinken… mensen, het is zó gezellig.
Maar dat is niet wat Jeshua ons vertelde.
Hij zei dit:
Mattheüs 5:10-12 (HSV)
Zalig zijn zij die vervolgd worden om de gerechtigheid, want van hen is het Koninkrijk der hemelen.
Zalig bent u als men u smaadt en vervolgt, en door te liegen allerlei kwaad tegen u spreekt, omwille van Mij.
Verblijd en verheug u, want uw loon is groot in de hemelen, want zo hebben ze de profeten vervolgd die er vóór u geweest zijn.
Dat is de weg die Hij ons wees. Niet makkelijk. Niet populair. Geen uiterlijk vertoon. Maar recht, zuiver, oprecht.
Ik wens u, en mezelf, de kracht toe om te blijven staan in het geloof, juist als het moeilijk wordt. Juist als het iets kost.
Niet kerkje spelen. Maar leven voor Hem.
Greetje Jansen